گاهی آدم چیزای خیلی جالبی یاد میگیره در طول یه رابطه.ولی این فقط ده درصد قضیه س...نود درصد بقیه ش مغزتو به فلان میده و در نهایت تمامیِ اون ده درصد رو زیر سوال میبره و یا اگه هم زیر سوال نبره احساست رو جوری برمیگردونه که میخوای شبیه هر چیزی باشی جز اون طرفی که این ده درصد خوبی رو داره.
یعنی میخوام بگم زندگی همینه...راه گریزی نیست ازش به نظرم.
کلا باید عاقل بود به نظرم.
میبینی؟همش فقط یه حرفه اما میتونه واسه یه لحظه قلبتو بگیره تو چنگش و واسه دو لحظه پرت کنه کف زمین.پس قلبتو بیخیال شو.باید ببینی عقلت چی میگه.اونه که حرفش یکیه و حالی به حالی نمیکنه تو رو با یه نگاه حالا به چشم های کسی که فکر میکنی ممکنه (!) ، فرق داشته باشه با همه واست
بعد از ظهر یکی از روزها از آشفتگی دوره ی سنی خویش گله میکنم.از اینکه آن چه از من انتظار انجامش می رود ، درست نقطه ی مقابل آن چیزی است که خودم از خودم انتظار دارم
موری می گوید :" آیا در مورد کشش دو قطب متضاد با تو صحبت کرده ام؟"
کشش دو قطب متضاد؟
" زندگی مجموعه ای است از پسروی ها و پیشروی ها. تو میخواهی کاری را انجام بدهی ، اما به زور مجبور می شوی که کار دیگری انجام دهی. آسیب می خوری ، در حالی که می دانی نمی بایست آسیب می خوردی. به انجام اعمالی معین در راستای کسب منفعت شخصی خودت مبادرت می ورزی ، حتی زمان هایی که میدانی نباید به فکر نفع شخصی ات باشی. کشش دو قطب متضاد ، مانند کش آمدن کشی لاستیکی است. و اکثر ما در فضای میانی آن کش منزل کرده ایم."
من سوال میکنم : "و اما کدام طرف برنده می شود؟"
"کدام طرف برنده می شود؟"
موری با دندان هایی کج و معوج ، و با چشمانی در محاصره ی انبوهِ چین و چروک ها ، به روی من لبخند میزند.
"عشق برنده می شود.عشق همیشه برنده است."
*میچ.سه شنبه ها با موری
+ موضوع اینه که دامبلدور هم همینو میگفت.و اما باید اینو فهمید که چقدر عشق با ابعاد گسترده ش میتونه سرنوشت ساز باشه.در حقیقت باید باور شه.و باور وقتی بوجود میاد که اتفاق افتاده باشه.حالا این سوال پیش میاد که ، برات اتفاق افتاده اصلا تا بخوای باورش کنی؟عشق به یه چیز ، تو رو برنده کرده تا حالا؟